‘Gökyüzüne bakmayanların kalbi
daha çabuk kirlenir.’* mottosunu kendime uyarladım bu sabah. Pencerenin önüne
oturdum ve gökyüzünü seyrettim. Düşündüm çokça yeni, eski, olmuş, olmamış ne
varsa sonunda geldiğim nokta hayat beklenileni vermiyor, bazen veriyor ama o
zamanda sonu senin istediğin gibi olmuyor. Kabulleniyorsun sonuçta başına ne
gelirse gelsin. Ölümü görüyorsun, ayrılıklar falan hikaye geliyor. İnsanlar,
çocuklar yok yere öldürülüyor, çocuğu ölen bir anne ‘geçmeyecek’ derse
anlıyorsun mesela. Ben varlıklı bir ailede büyümedim, her istediğime istediğim zaman
sahip olmadım. Ondandır isteklerimi erteleyebiliyorum, ondandır çok üzülsem
bile kendimi tedavi edebiliyorum. Ve her üzüntünün ardından geri dönüp
baktığımda hep aynı tepkiyi veriyorum ‘neden bu kadar yıpratmışım ki kendimi?’
ve her seferinde kendime verdiğim cevapta aynı ‘o zaman öyle olması gerekiyordu’.
Bazen huzura ulaşmak için o büyük çığlığı içinizden atmanız gerekiyor. Sadece
kendinizden kaçmayın ve kendinize karşı dürüst olun işte o zaman size ait
olmayan yükleri taşımak zorunda kalmazsınız.
‘Bir düşün kendinle nerede en
son yürüdün içinde huzurun şehrinde?’**
Düşündüğünüzde huzurla
yürüdüğünüz, insanların ve kendinizin değerini bildiğiniz ve bu huzurla
yürümeye devam ettiğiniz bir hayat yaşamanız dileğiyle…
*Cahit Zarifoğlu
**Jehan Barbur/Sinan Kaynakçı-
Kendine Zaman Ver
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder