İÇİM

Sisli, soğuk, karlı ocak ayını da geride bırakıyoruz. Yeni yıl bize yeni bir şeyler getirecek sanırken, sadece yılın sonundaki tek rakamın değiştiği gerçeğini yeniden kavramış olduk. Kışa direnen sadece penceremin önündeki fesleğenlerim oldu, onun dışında biz yaprak dökmeye devam ettik. Ve yine onun dışında her gün olmasa da yeni şeyler öğrendik ya da öğrenmek zorunda kaldık. Her neyse sonuçta insan bir yerden sonra çevresini gittikçe daraltıp, kendine sığınmak ihtiyacı duyuyor. Bilmiyorum yalnızlık bana neden bu kadar cazip geliyor, kimseye bağlı olmadan yaşamanın imkansızlığını seviyorum belki de. Ya da bir yerde güven hissi oluşturan, bir şeyleri paylaştığınızı sandığınız insanların, mutluluğunuzdan mutsuz olduğunu gördükçe kendinizi geri çekiyorsunuz. Bende öyle oluyor olabilir. Umarım siz güzel, samimi paylaşımlar yaptığınız kalabalıklar içindesinizdir. Her şey zamanla, hiç bitmez sandığınız bir anda bitebilir. Nasıl bu hale geldiniz, zamanla. Dost kaybetmek kötü, sebepsiz yere hem de ne yaptığınızı bilmeden. Öyle olsunduysa olsundu. Herkes kendi yerinde mutlu olsun. Yine herkesin gönlüne göre versin rabbim, ilahi adaletin hep böyle işlediğine inanıyorum, yani bir şey yaşıyorsak bir sebebi var çoğu zaman göremiyoruz ama var. Ben yine içimden çıkıp içimi döktüm sevgili okuyucu, yeni başlangıçlar yapmak zordur ama güzeldir. Kalkın, durduğunuz yerde durmayın, dününüz bugünle aynı olmasın, yeni bir şey katın kendinize. Yapabilirsiniz, biliyorsunuz. Hafta ortasından sevgilerimle.