BENCE DE Mİ SENCE?

Neden en yakınımıza gereken özeni göstermek zor gelir? Yanımızda sevdiğimiz, ailemiz varken onları avucumuzda sıkı sıkı tutmamız gerekirken niye hep kenarda bekletiriz?

İnsan yetiştirildiği gibi şekillenir. Doğduğumuzda boş bir defter gibiydik ve ailemiz bizim sayfalarımızı doldurmaya başladı zaman geçtikçe öğretmenlerimiz, arkadaşlarımız, okuduklarımız, yaşadıklarımız bazı temel düşünce kalıpları oluşturmamıza neden oldular. Bu kalıplar iyi veya kötü, faydalı veya zararlı gibi bir çok ayrıma uğradı. Zaman geçti ve hayatımıza gerçekten kıymet verdiğimiz insanlar girmeye başladı. Onlarında kalıp düşünceleri var ve iki insanın anlaşması için ya bu fikirlerin birbiriyle uyuşması (bence de sence durumu, uzun süren ilişki) ya fikirlerin uyuşmaması ama çokta dert olmaması veya zıtlıktan beslenme (saygı çerçevesi durumu, seyrek görüşme) ya da ortak bir paydada buluşulması, her iki tarafın çözüm üretmesi (peki şöyle bir şey yapsak olur mu? olur durumu, ileriye yönelik ilişki) o halde seviyorsak ve seviliyorsak uyumlu olmayan kalıplarda ortada buluşmak gerekiyor. Yani bu hayatta değiştiremem kalıpları hariç alışkanlık olanları değiştirebilmeliyiz en azından denemeli ve verilen kıymeti gösterebilmeliyiz. En çok güvendiğimiz hep yanımızda olan ailemiz bile zamanı geldiğinde bizi bırakmak zorunda kalıyorsa, kimseye garanti gözüyle bakmamamız gerekiyor. Zaten seviyor deyip gönlünü kırmamak gerekir sonra toprağa sarıldığınızda, gidenin arkasından bakakaldığınızda veya yanınızda olup aslında yanınızda olmadığını anladığınızda her şey için çok geçmiş olabilir. O yüzden en büyük özeni ailenize, sevdiğinize gösterin.

Nasıl ki bir çiçeği sadece toprağa gömüp büyümesini bekleyemediğiniz gibi sevginizi de her geçen gün büyütün, gönül almanın gönül kırmaktan daha huzurlu olduğunu hissedeceksiniz.