AFFET HAFİFLE

Balkona çıkıp akşamın güzel ve ılık havasını içime çektim, kafamı toparlayınca da hemen yazmaya koyuldum. Çok zaman önce kendime bir twit atmıştım. “Affet, hafifle” o zamanlar affetmem gereken insanlar daha da önemlisi kendim vardım. Bir dönemi kapatıyor hayatımda yeni başlangıçlar yapmaya çok yakın hissediyordum ama bir şeylere başlamadan önce kendimle oturup konuşmalıydım. İnsandım, her şeyden önce kuldum bu bütün acizlikleri beraberinde getiriyordu. Telafisi olmayacak bir hata yapmamıştım şimdiye kadar aslında bu kendimden özür dilediğim ayin gibi bir şeydi. İnsan kendisini affedemeyince kim olursa olsun affetmesinin de bir anlamı yoktu. Bunun farkındaydım. İlk önce insanlara nasıl bu kadar çabuk inandığımı sorguladım. Çünkü neredeyse bütün darbeleri hep bu özelliğimden dolayı almıştım. Samimiyetine güvendiğim insanların kelimelerine de inanıyordum bana göre insan kendi gibi olmalıydı. Kendi gibi olan insansa kendi gibi konuşurdu zaten, ne büyük yanılgı! Her neyse önemli değildi. Kendime olması gerekeni düşündüğüm için kızmayacaktım elbet sadece biraz daha dikkatli olmasını söyledim ve kendimden özür diledim. Başka insanların benimle ilgili söylediklerine inandığım için kendimden özür diledim. Bunlar hep önemsediğim insanlardı, insanlara değer verebildiğim içinde özür dilemedim kendimden yanlış insanları önemsediğim için yine dikkatli ol dedim. Bunları yaparken çokça umutsuzluğa düştüm, üzüldüklerimi düşündükçe karamsarlığa kapıldım sonra gökyüzüne baktım bir süre, içim rahattı, huzuru net bir şekilde hissediyordum. Ne kadar üzülürsem üzüleyim kendim olmaktan, iyi düşünmekten vazgeçmedim. Afferimdi bana. Belki hayatta en iyi yaptığım şey kendim gibi olmaktı, çok büyük hırslarım olmadı hiç zaten beceremezdim de her neyseydi böyle gerçek anlamda mutluydum, mutluyum. Bir insanın sahip olacağı en güzel şey iç rahatlığıdır. Bunun farkında olarak ve ne olmuş olursa olsun önce kendinizi görüp, kendinizi affedebilmeniz dileğiyle… 

Bir tavsiye: Mor ve Ötesi-Re