HANGİ FARK?

Hiçbirimiz birbirimize benzemiyoruz. Aynı anne ve babadan olan kardeşler dahi birbirinden farklı oluyor. Biz toplum olarak ayırt etmeyi pek seviyoruz. Yani din içinde mezhep ayırıyoruz. Aynı ülkede toplumları ayırıyoruz. Bıyık şekillerinden siyasi görüş ayırıyoruz. Eşarbı kapatma şeklinden tarikat ayırt ediyoruz. Bizden olmayanı sevmiyoruz, öteliyoruz. Memleketlimiz değilse öteliyoruz. Aynı fikri paylaşmadığımız ne hissettiğini ne demek istediğini bile anlamaya çalışmadığımız insanları öteliyoruz. Herkes haklı istisnasız herkes haklı. Ama kimse diğerini duymak istemiyor. Empati deniyor ya hep kendimizi bir koysak karşımızdaki ne demek istiyor diye düşünmüyoruz. Hepimiz haklı olduğumuza o kadar inanıyoruz ki duymuyoruz bile umurumuzda değil. Hani şaka ile karışık çerçeve değil resim arıyoruz, vitrine değil iklime diye söylüyoruz ya. Yalan işte o. Yalan yani kendimizi iyi hissetmek için söylediğimiz yalan. Herkes ‘ayy kalp önemli, iç güzellik önemli, niyet önemli tabii ki’ filan diyor toplum içinde ama herkes iç rahatlatma peşinde. Herkes dış güzelliğe, tipe bakıyor. Şekle bakıyor. Şekil uygunsa tamam değilse bin bir türlü bahane sunuyoruz. Bilinmez bir süreç, bazen hayırlısı demenin güzelliğine bırakmak gerekir kendini demiş bir bilen. İyi tatiller.

BELKİ ZAMANLA

İlk günden daha yabancı olmak diye bir şey var. Hani hayatta her şey oluyor deriz ya hep, hayat şöyle hayat böyle ne kadar ilginç hiç tahmin etmediğimiz şeyler vesaire… bir insanla ilk tanıştığınızda iki yabancısınızdır. Birlikte vakit geçirdikçe tanırsınız, tanıdıkça seversiniz ama sonra bir şey olur ya da olması gerekir yollar ayrılır. Zaman geçtikçe silikleşir, yaşanmışlıklar hatıra olur, kişiler değişir, sende değişmişsindir onunla da konuşsan aynı değildir. İşte o noktada ilk günden daha yabancısınızdır. Hayata karşılaşmalara, yeni yollar keşfetmeye açık bazen vazgeçtiğiniz şeyler daha başka vesileler oluşturur, önünüze yeni bahçeler açar. O yüzden umudumuzu kaybetmemeliyiz. Mevlana’ya ait olan şiirle yazımı bitirmek istiyorum.

İyi hafta sonları

Allah der ki;

Kimi benden çok seversen onu senden alırım.

Ve ekler;

Onsuz yaşayamam deme, seni onsuz da yaşatırım.

Ve mevsim geçer, gölge verev ağaçların dalları kurur,

Sabrın taşar,

Canından saydığın yar bile bir gün el olur.

Aklın şaşar, dostun düşmana dönüşür.

Düşman kalkar dostun olur.

Öyle garip bir dünya,

Olmaz dediğin ne varsa olur.

Düşmem dersin düşersin.

Şaşmam dersin şaşarsın.

En garibi de budur ya;

Öldüm der durur yine de yaşarsın…

Bir Tavsiye: Belki Zamanla-Kaan Karahan& Cenk Eşgin