2017 Şubatının 21.’de yazmaya başlamışım. Faydalı olayım derken içimi dökmüşüm çoğu zaman, geriye dönüp baktığımda hem hala 7 yaşındaki halimi görüyorum hem de ondan milyon ışık yılı uzakta başka bir kızı. Neye çabaladım bunca yıl, ne için uğraştım, neler benimle birlikte geldi, kimler hep yanımdaydı, kimler sandığım gibi birileriydi. Birçoğu sandığım gibi birileri değildi çünkü. Bilmiyorum belki benim yeni anlayışlara uyum sağlayamamış olmamın etkisi vardır. Ama öğreniliyor. Yani umutsuz görülen yolları zorlardım önceden olsa ama şimdi yolun sonunu göremiyorsam geri dönüyorum. O karanlığın içinden bir ses de gelmeyince. Demek ki doğru karar vermişim diyorum. Alışıyorum. Şimdiye kadar çoğu durumla kendim mücadele etmeye çalıştıysam da bir destek arardım. Aramıyorum artık. Kimsenin dizine yatayım, elini tutayım ya da biri iyi misin diye sorsun çözüm üretsin diye beklemiyorum. Önem veren yanımda duruyor, vermeyen de kendi yoluna gidiyor. Kimseyi tutamıyorsun yanında, hakkında yok zaten. Sığındığım alanları değiştirdiğimi fark ettim mesela. Daha realist, daha düz bakıyorum. Çünkü diğer türlü kendimi incitiyorum. Bunları duysaydın eminim üzülürdün. Çünkü senin pamuk ellerin, kuzum diye sevmelerin, şımartmalarının muhatabı olan o kız artık o kız değil. Ağlamıyorum ardından sana azap vermesin diye, hissedip üzülme diye çünkü hala bir şekilde hissettiğini düşünüyorum. Bilmiyorum seni gömdüklerinde sanki o mezarı benim kalbimin ortasında açtılar. Ve o nasıl bir derinlikse dolmuyor şimdi. Keşke seninle kaybolmaya gittiğimiz sokaklarda dolaşsak yine ben her seferinde kaybolduğumuzu düşünsem sende beni doğru yola çıkarsan, mutlu olsam. Gidişinin üzerinden 6 yıl geçmiş. Kendimi sürekli oyaladığım 6 yıl, her güzel anımda yanımda olmanı istediğim, kalabalıklar içinde gözümün seni aradığı, üzgün olduğumda başımı dizine koymayı dilediğim 6 yıl. Umarım iyisindir. Umarım merhametlilerin en merhametlisi sana lütfuyla muamele ediyordur. İyi ki vardın.
Bir Tavsiye: Hiç Kimse Bilmez- Teoman
